Ανατρέχοντας στις συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξήχθησαν οι διπλές βουλευτικές εκλογές πριν ένα χρόνο, μπορούμε να θυμηθούμε ότι δύο ήταν οι στρατηγικές που κυριάρχησαν και συγκρούστηκαν κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.
Απ' τη μια η στρατηγική του μνημονιακού μετώπου στηριγμένη στο εκβιαστικό δίλημμα μνημόνιο ή χρεοκοπία και έξοδο της χώρας από το ευρώ, εξωραϊσμένη με το “αντιμνημονιακό” περιτύλιγμα της επαναδιαπραγμάτευσης και απαγκίστρωσης.
Απ' την άλλη η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ EKM να αποδομήσει την στρατηγική αυτή, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι πρόκειται για ψευτοδίλημμα και ότι αφενός νομικά δεν προβλέπεται έξοδος κράτους-μέλους απ την ευρωζώνη, αφετέρου μια πιθανή έξοδος της Ελλάδας απ τη ζώνη του ευρώ θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και άρα δε θα μπορούσε να συμβεί.
Ένα χρόνο μετά μπορεί να πει κάποιος με βεβαιότητα τα εξής:
Οι δύο στρατηγικές συνεχίζουν να υφίστανται και ως προς την ουσία τους παραμένουν ίδιες, με την διαφορά για την κυβέρνηση ότι το σκέλος της επαναδιαπραγμάτευσης αντικαταστάθηκε απ το “success story”.
Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, παρ'όλο που ο ελληνικός λαός διαπίστωσε ότι εξαπατήθηκε προεκλογικά και η θέση του επιδεινώθηκε κατά πολύ λόγω της εφαρμογής των βάρβαρων πολιτικών του μνημονίου, δεν εισπράτει δημοσκοπικά τουλάχιστον και δεν κεφαλαιοποιεί την κοινωνική δυσαρέσκεια.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Ο ισχυριισμός ότι όλες οι δημοσκοπήσεις είναι στημένες, έστω και αν ορθά υποθέσουμε ότι οι εταιρείες δημοσκοπήσεων στηρίζουν το σάπιο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική.
Η προσέγγιση του Α. Τσίπρα σε πρόσφατη συνέντευξή του ότι υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας που δεν συμμετέχει και δεν απαντά στις δημοσκοπήσεις λόγω θυμού ή δυσαρέσκειας και όταν έρθει η ώρα της κάλπης θα εκφραστεί υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ EKM είναι σωστή, αλλά δεν ερμηνεύει το φαινόμενο σε όλη του την έκταση.
Τότε λοιπόν τι φταίει; Σε τι οφείλεται αυτή η δημοσκοπική καθήλωση-κόπωση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ παρ' όλη τη μνημονιακή λαίλαπα;
Η απάντηση στο ερώτημα βρίσκεται στον πυρήνα της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ EKM, η οποία ένα χρόνο μετά τις εκλογές παραμένει ακριβώς η ίδια χωρίς να έχει συμπληρωθεί και εμπλουτιστεί.
Ότι δηλαδή, η κατάργηση του μνημονίου απ την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ EKM, θα αναγκάσει τους εταίρους μας να διαπραγματευτούν μια πραγματικά βιώσιμη λύση για τη χώρα, διότι σε αντίθετη περίπτωση, η Ελλάδα επειδή αποτελεί συστημικό κίνδυνο θα συμπαρασύρει ολόκληρη την ευρωζώνη.
Μέχρι εδώ καλά.
Το παραπάνω σκεπτικό όμως, δεν απαντά στο καίριο ερώτημα τι θα γίνει αν “φάμε πόρτα”;
Διότι, καμμία σοβαρή πολιτική ανάλυση δεν μπορεί να παραβλέψει την πιθανότητα ότι τελικά οι Ευρωπαίοι (και κυρίως οι Γερμανοί μετά τις εκλογές τους) ενδεχομένως να εκτιμήσουν ότι η ευρωζώνη μπορεί να απορροφήσει τους κραδασμούς που θα προκαλέσει η “αποκλίνουσα” συμπεριφορά μιας “άτακτης” Ελλάδας.
Σ αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η αιτία του φόβου που τα τρία τελευταία χρόνια έχει επιμελώς καλλιεργηθεί στο μυαλό του Έλληνα πολίτη.
Εδώ πρέπει, τώρα όχι αύριο, να απαντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ EKM με ένα αξιόπιστο σχέδιο δίνοντας συγκεκριμένες απαντήσεις για το τι θα γίνει στην απευκταία για μας περίπτωση, έτσι ώστε να βοηθήσει το δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό, να άρει τις φοβίες και να κάνει την υπέρβαση αναλαμβάνοντας συνειδητά και πρόθυμα ,το “κόστος” της απόφασης να στηρίξει μαζικά το σχέδιο αυτό.
Στο επερχόμενο συνέδριο τέτοιοι προβληματισμοί πρέπει να συζητηθούν. Διότι η μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ EKM σε ενιαίο κόμμα μπορεί να είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη στο δρόμο προς την εξουσία.
Επιβάλλεται να δοθούν οι κατάλληλες απαντήσεις, με τρόπο πειστικό στη κοινωνία.
Η μικρομεσαία δεξαμενή περιμένει διψασμένη τέτοιου είδους απαντήσεις και ελπίζει σ' αυτές, γιατί τις θεωρεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη διαμόρφωση μιας πλατιάς λαικής πλειοψηφίας, που θα οδηγήσει στην κοινωνικοοικονομική ανασυγκρότητση της χώρας.
Διαφορετικά οι εξελίξεις είναι πιθανό να μας προσπεράσουν και να βρεθούμε στη θέση να τραγουδάμε παρέα με τον αγαπητό μας Βασίλη Παπακωνσταντίνου
“χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία”..
Χρήστος Ράπτης
εκπαιδευτικός
