Είναι μια μέρα που έχει τη δική της αιματοβαμμένη
ιστορία. Η ιστορία της γράφτηκε το 1857 από τις εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας
στη Νέα Υόρκη, όταν πραγματοποίησαν μία μεγάλη διαδήλωση, ζητώντας καλύτερες
συνθήκες εργασίας, με δέκα και όχι δεκαέξι ώρες εργασία και ίσα μεροκάματα με
τους άνδρες. Η αστυνομία επιτέθηκε με βία στο πλήθος των γυναικών και η
κινητοποίηση βάφτηκε στο αίμα. Όμως οι γυναίκες είχαν ήδη μπει στον αγώνα,
οργανώνοντας τα πρώτα σωματεία γυναικών.
Στη μνήμη αυτών γυναικών και μετά από άλλη μία μεγαλειώδη
και πολλή σκληρή απεργία που πραγματοποιήθηκε πάλι από γυναίκες το 1910 στα
υφαντουργία του Λόρενς, με βασικό σύνθημα «Θέλουμε ψωμί και τριαντάφυλλα», η
γερμανίδα σοσιαλίστρια Κλάρα Τσέτκιν πρότεινε στη Δεύτερη Διεθνή Διάσκεψη
Γυναικών να καθιερωθεί η 8η Μάρτη ως η ημέρα της γυναίκας.
Πρόκειται για τη
νικηφόρα απεργία που έμεινε στην ιστορία σαν εξέγερση των 20.000, στην οποία
πήραν μέρος πλάι στις γυναίκες και χιλιάδες άνδρες εργάτες της
κλωστοϋφαντουργίας.
Το γυναικείο
ζήτημα είναι υποτιμημένο, αφήνεται να προσπαθεί να βρει μια θέση ανάμεσα στο
οικολογικό ή σε άλλα δικαιώματα. Οι γυναίκες αποτελούν τη μισή εργατική τάξη
του πλανήτη, επομένως η κατάστασή τους αφορά την κοινωνία ολόκληρη. Σε κάθε
μεγάλη εξέγερση και επανάσταση οι γυναίκες ήταν στην πρώτη γραμμή.
Η άποψη ότι οι γυναίκες έχουν κατακτήσει την ισότητα και
δεν υφίσταται πλέον καταπίεση λόγω του φύλου τους δεν είναι καινούργια και κάθε
χρόνο στις 8 Μάρτη η συζήτηση αυτή φουντώνει ξανά με αφιερώματα και ρεπορτάζ
που αποδεικνύουν ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από επιτυχημένες γυναίκες σε θέσεις
κλειδιά.
Αυτός όμως ο καλλιεργούμενος μύθος κρύβει μια ζοφερή πραγματικότητα
για την πλειοψηφία των γυναικών. Γυναίκες που καλούνται να παίξουν
αντικρουόμενους ρόλους, ακροβατώντας ανάμεσα στους παραδοσιακούς ρόλους της
μητέρας, της συζύγου, της εργαζόμενης. Γυναίκες θύματα σεξουαλικής, και όχι
μόνο, βίας. Γυναίκες θύματα εντός της οικογένειάς τους. Γυναίκες άνεργες,
υποαπασχολούμενες, ανασφάλιστες. Γυναίκες εύκολα θύματα των απολύσεων. Γυναίκες
στιγματισμένες από το φύλο τους που από μόνο αποτελεί ανάσχεση στην πρόσληψη,
στις σπουδές, στην καταξίωση. Γυναίκες που βλέπουν την γιγάντωση της κρίσης να
τις οδηγεί σε απώλεια της οικονομικής τους ανεξαρτησίας. Γυναίκες που
αισθάνονται ότι η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους γίνεται στις πλάτες τους.
Το κλείσιμο του Ε.Ο.Π.Υ.Υ., των βρεφονηπιακών σταθμών,
των δομών για εξαρτημένα άτομα και ψυχικά πάσχοντες φορτώνουν με νέα καθήκοντα
τις γυναίκες οι οποίες καλούνται τώρα να υποστηρίξουν τα πιο αδύναμα μέλη της
οικογένειας . Το καταρρέον κράτος
μεταφέρει στην ιδιωτική σφαίρα του σπιτιού τις δικές του υποχρεώσεις (ανατροφή
παιδιών, ψυχαγωγία οικογένειας) στηριζόμενο στην εθελοντική και απλήρωτη
εργασία των γυναικών. Για μια ακόμη φορά οι γυναίκες μετατρέπονται σε
συμβοηθούντα και μη αμειβόμενα μέλη.
Κομμάτι της καταπίεσης αποτελεί και ο σεξισμός, ο οποίος
οργανώνεται τόσο απροκάλυπτα από το σύστημα, με διαπόμπευση των οροθετικών
γυναικών, αύξηση των εκπομπών στην τηλεόραση που διαφημίζουν το γυναικείο σώμα.
Αλλά τόσο η κρίση όσο όμως και η αντίσταση, σε όλο τον
κόσμο, έχουν άρωμα γυναίκας. Οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, οι εργαζόμενες
που τέθηκαν υπό καθεστώς εφεδρείας και απόλυσης στο Δημόσιο τομέα, οι γυναίκες
στις Σκουριές, οι γυναίκες που υπερασπίζονται το δικαίωμα στην έκτρωση στην
Ισπανία και την Πορτογαλία, οι γυναίκες των αραβικών εξεγέρσεων που συγκρούονται
με την αστυνομία για να αποκτήσουν φωνή και να σπάσουν το φόβο.
Ο αγώνας για «ψωμί και τριαντάφυλλα» που ξεκίνησαν οι
εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας στο
Λόρενς της Αμερικής το 1910, δεν έχει ακόμη δικαιωθεί, αλλά οι γυναίκες
συνεχίζουν να αντιστέκονται και να αγωνίζονται διεκδικώντας τη θέση που τους
πρέπει και απαιτώντας την αναγνώριση που τους αξίζει.
Οργάνωση Μελών ΣυΡιζΑ Πρέβεζας
