ΑΥΓΗ:Ημερομηνία δημοσίευσης: 03/03/2013
Συνέντευξη στον ΑΡΓΥΡΗ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΚαταστροφικά για την Αριστερά και την Ιταλία θεωρεί η Λουτσιάνα Καστελίνα, ιστορικό στέλεχος και πρώην ευρωβουλευτής της Αριστεράς, τα αποτελέσματα των πρόσφατων ιταλικών εκλογών εκτιμώντας ότι ο “κοινοβουλευτικός κρετινισμός” δεν διευκολύνει τη διαμόρφωση ενός πλειοψηφικού ρεύματος στην κοινωνία που να ανατρέψει τη σημερινή πολιτική.
* Πώς είδατε τα αποτελέσματα των εκλογών;
Ήταν ασφαλώς μια καταστροφή. Ας ελπίσουμε ότι το σοκ ήταν τέτοιο που θα βάλει μυαλό στην Κεντροαριστερά και την Αριστερά. Έγιναν ανυπολόγιστα λάθη. Στήριξα τον Βέντολα, γιατί ήταν ο μόνος που έκανε μια σωστή επιλογή. Θυσιάστηκε για την επιλογή του, γιατί δεν φαίνεται να κατάφερε να μεταφέρει προς τα αριστερά ένα κομμάτι του Δημοκρατικού Κόμματος. Η Αριστερά Οικολογία Ελευθερία του Βέντολα έκανε τη σωστή επιλογή προσπαθώντας να ανοίξει μια διαλεκτική στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος. Ο Μπερσάνι και ο Βέντολα είναι εκτός παιχνιδιού, γιατί δεν έχουν συνομιλητές. Το Κέντρο και ο Γκρίλο μετατράπηκαν σε αποφασιστικούς παράγοντες για τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Η δεξιά πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος υποστηρίζει ότι πρέπει να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Δεν θέλω να μιλήσω για την Επανίδρυση, γιατί στα έχω πει εδώ και χρόνια. Πρέπει να καταλάβετε στην Ελλάδα ότι χάρις στον σύντροφο Μπερτινότι η Κομμουνιστική Επανίδρυση δεν υπάρχει πλέον. Ο Μπερτινότι έκανε τα πάντα για να διαλύσει το εγχείρημα μιας επανίδρυσης του κομμουνισμού.
Δεν μπορείς να τρέχεις για να μπεις στο κοινοβούλιο φωνάζοντας μόνο “είμαστε κομμουνιστές”. Πρέπει να βλέπεις τι συμβαίνει στη κοινωνία και ποιος είναι ο συσχετισμός δυνάμεων. Πρέπει να έχεις δει ότι η ιταλική κοινωνία είναι δεξιά, είναι συντηρητική, χωρίς πολιτική κουλτούρα, χωρίς αξίες, χωρίς τίποτα. Μια κοινωνία κατακερματισμένη, που δεν κατανοεί απλές έννοιες της ταξικής πάλης. Όταν δεν υπάρχει τίποτα πρέπει να δεις τι μπορείς να κερδίσεις για να οδηγηθούμε στην ανασύνθεση της Αριστεράς.
* Ούτε όμως η Αριστερά Οικολογία Ελευθερία του Βέντολα τα πήγε καλά.
Ο Βέντολα πλήρωσε ακριβά το εγχείρημά του. Ξέρει ότι δεν φθάνει μόνο να φωνάζεις “εμείς είμαστε κομμουνιστές” για να μπεις και να διαμαρτύρεσαι στο κοινοβούλιο. Όταν αρχίζεις να κάνεις πολιτική εξετάζοντας τη συγκεκριμένη κατάσταση, τα πράγματα... περιπλέκονται. Σε αυτή την κατάσταση λες, “τι μπορώ να κάνω”; Το μόνο που σου μένει είναι να πάρεις ό,τι μπορείς στο σπίτι σου για να αρχίσεις να σκιαγραφείς ένα μέλλον.
Η FIOM, το συνδικάτο εργατών μετάλλου της CGIL, που αποτελεί ό,τι πιο προοδευτικό υπάρχει σήμερα στην Ιταλία, κατανόησε την κατάσταση και κατάφερε να έχει πολιτική εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο. Ξέρεις πολύ καλά γιατί είμαι νευριασμένη με την Επανίδρυση. Δεν μπορεί να έχεις δώσει έναν ολόκληρο αγώνα για να δείξεις την ταυτότητά σου και μετά να φτιάχνεις ένα ψηφοδέλτιο με επικεφαλής μια ομάδα σαμάνων ( σ.σ.: μάγων και φακίρηδων), καθηγητών και δικαστών που λένε ότι χρειαζόμαστε δίκτυα και πως τα κόμματα αποτελούν ξεπερασμένα σχήματα του 19ου αιώνα. Μερικές φορές, όταν ακούω για την “κοινωνία των πολιτών”, μου έρχεται να... πυροβολώ! Γιατί πολλές φορές χρησιμοποιείται η έκφραση αυτή για να κρυφτούν τα κοινωνικά προβλήματα, η κοινωνία και οι αντιθέσεις της. Επίσης δεν μπορεί να εμφανίζεσαι μια μέρα σαν “κοινωνία των πολιτών” και την άλλη να ζητάς να πας στη... Βουλή.
* Τα κόμματα λοιπόν χρειάζονται.
Τα κόμματα πρέπει να υπάρχουν, αλλά πρέπει να υπάρχει και μια κοινωνία με δημοκρατική οργάνωση. Αυτό είναι το καθήκον της κοινωνίας των πολιτών, να μην παραμένει αδρανής και να περιμένει μόνο τις εκλογές. Τα κόμματα είναι ο οργανωμένη κοινωνία των πολιτών.
* Μιλώντας για την κοινωνία των πολιτών σκέφτομαι το “φαινόμενο Γκρίλο”.
Αποτελεί τον καρπό της πλήρους πολιτικής σύγχυσης. Ο κόσμος του Γκρίλο είναι κόσμος που εργάστηκε σκληρά και οργάνωσε πράγματα στην κοινωνία των πολιτών. Το νέο και ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι άρχισαν και αυτοί να τσακώνονται μεταξύ τους. Υπάρχουν πολλά και πολύ διαφορετικά άτομα στο κίνημα του Γκρίλο.
* Βλέποντας όμως τον Ντάριο Φο με τον Γκρίλο δεν αισθάνεσαι έναν κόμπο κάπου;
Ο Ντάριο Φο είναι ο Ντάριο Φο. Ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης, μια διάνοια στον χώρο του θεάτρου της κοινωνικής προβληματικής. Το να είσαι στα κινήματα ίσως δεν σημαίνει ότι πρέπει να είσαι με όλα τα κινήματα. Ιδιαίτερα με αυτά, που λείπει μια κοινή κουλτούρα, μια συλλογική ηγετική ομάδα, και μια ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας. Διαφορετικά δεν πας πουθενά. Θα έλεγα ότι ήταν πιο σωστό να λέμε ότι υπάρχουν οι “κοινωνίες των πολιτών”, γιατί και ο Μπερλουσκόνι εμφανίζεται σαν ηρωικός εκπρόσωπος της κοινωνίας των πολιτών.
* Είδαμε μέσα σε λίγες εβδομάδες τη πολιτική νεκρανάσταση του Μπερλουσκόνι.
Ο Μπερλουσκόνι είναι εξαιρετικά επικοινωνιακός. Την τελευταία ημέρα της προεκλογικής περιόδου είχε μια εξαιρετική παρουσία στις τηλεοράσεις, μπαίνοντας στα εσώψυχα του μέσου ανθρώπου, μιλώντας για τη φοροδιαφυγή, υποστηρίζοντας ότι λίγο - πολύ όλοι κάτι κρύβουμε από την εφορία και πως δεν είναι και τόσο επιλήψιμο, υποσχέθηκε την επιστροφή του φόρου ακινήτων. Σε ό,τι αφορά τα σκάνδαλα η πλειοψηφία των Ιταλών τον στηρίζει: “Τι καλός που είναι”, “σε αυτή την ηλικία με τόσες γυναίκες; Μπράβο του”. Αυτά ακούς στον δρόμο.
