Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

ΦΩΤΗΣ ΤΡΟΥΓΚΟΣ: O ANΘΡΩΠΟΣ, Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ, Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ




Aπό τον επικήδειο που εκφώνησε εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ ο Δημ. Κωνής στην κηδεία του συντρόφου Φώτη Τρούγκου
ΣΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ


«Αποχαιρετούμε σήμερα τον ακριβό μας  σύντροφο  Φώτη Τρούγκο, τον αγωνιστή της  εθνικής αντίστασης, τον αγωνιστή της αριστεράς , τον πολίτη αυτής της πόλης που έδωσε στην διάρκεια της ζωής του  στην λέξη «Αριστερός» την πραγματική της διάσταση. Που ήταν για μας  το πρότυπο της σεμνότητας, της ανιδιοτέλειας και της λεβεντιάς.
Γεννήθηκε στο Λούρο Πρέβεζας το 1918 από αγρότες γονείς με πολυμελή οικογένεια. Τελείωσε  το δημοτικό σχολείο Λούρου και το εξατάξιο Γυμνάσιο στην Πρέβεζα με Γυμνασιάρχη  τον αείμνηστο Χρήστο Κοντό με «λίαν καλώς». Απεφοίτησε  το 1939 από την Ζωσιμαία Παιδαγωγική  Ιωαννίνων που την περίοδο εκείνη είχε δντη τον  Ευάγγελο Παπανούτσο. Εκεί έρχεται σε επαφή με τις κομμουνιστικές ιδέες.  Με απόφαση του Υπουργού Παιδείας διορίσθηκε τον Δεκέμβριο του 1939 « ως δημοδιδάσκαλος επί βαθμώ και μισθώ ακολούθου  εις την εκπαιδευτικήν περιφέρειαν Πρεβέζης» όπως αναγράφει το διοριστήριο. Στις 10 Μαρτίου 1940 τοποθετείται στο μονοτάξιο Δημοτικό Σχολείο Άσσου.
Ο πόλεμος του σαράντα τον βρίσκει στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών  Ιππικού στην Λάρισα.  Συμμετέχει σε όλες τις μάχες και παίρνει τον βαθμό του ανθυπίλαρχου.                                                      Ο πόλεμος όμως τελείωσε, οι Γερμανοί έφυγαν, η ειρήνη όμως δεν ήρθε. Γυρίζει στο χωριό του μετά την κατάρρευση του μετώπου και στις 23 Απριλίου  1941 αποστρατεύεται. Λαμβάνει ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ αγωνίζεται για «εθνική ανεξαρτησία , για καλύτερη ζωή, για ένα κόσμο απαλλαγμένο από την ένδεια και τον φόβο» όπως μας έλεγε όταν τον ρωτούσαμε «γιατί μπάρμπα Φώτη αγωνίσθηκες ?». Το 1943 τον βρίσκει διαφωτιστή του ΕΑΜ και το 1945 ήταν, με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού του ΕΛΑΣ, φρούραρχος της Πρέβεζας.
Η Ελλάδα οδηγήθηκε στον «καταραμένο» εμφύλιο, όπως τον ονόμαζε. Αλληλοσκοτωμός, νέα ερείπια, καταστροφές. Αυτοί που πολέμησαν τους ξένους κατακτητές είναι τώρα «εχθροί της πατρίδας». Το 1947  κλήθηκε για κατάταξη στο στρατό και βρέθηκε στην Μακρόνησο  στο πρώτο τάγμα Σκαπανέων και αργότερα στην Ικαρία εκτοπισμένος. Το Φεβρουάριο του 1949 διαγράφεται  από τις τάξεις των εφέδρων αξιωματικών και τον Μάιο του 1949 και  απολύεται από δάσκαλος με απόφαση του Υπουργού Παιδείας Κωνσταντίνου Τσάτσου ως «  τυγχάνων λίαν επικίνδυνος και αμετανόητος κομμουνιστής, πάσα δε προσπάθεια για ανάνηψή του, απέβη άκαρπος». 
Και οι διώξεις  δεν σταματάνε ούτε με το τέλος του εμφυλίου. Από το 1950  μέχρι το 1960 συνεχείς οι  εκτοπίσεις στα νησιά του Αιγαίου (Μακρόνησος, Ικαρία, Αη Στράτης). Στην Μακρόνησο είναι στην ίδια σκηνή με τον αδελφό του Παναγιώτη και τον συμπατριώτη του Αποστόλη Κωτσάκη.
Την δεκαετία του 1950 με άδεια για μικρά χρονικά διαστήματα βρίσκεται ελεύθερος στο Λούρο. Επιστρέφει οριστικά το 1961 και εργάζεται στο  ΚΤΕΛ Πρέβεζας. Ούτε όμως οι διώξεις και εκτοπίσεις μπόρεσαν να τον κρατήσουν μακριά από τις πρώτες γραμμές του αγώνα. Συμμετέχει ενεργά στην πολιτική μέσα από τις γραμμές της ΕΔΑ. »Έκτοτε και μέχρι 21.4.67 εξεδηλούσθε μετά φανατισμού υπέρ του ΚΚΕ και της ΕΔΑ, επεσκέπτεσθε τα γραφεία της ΕΔΑ και μετείχατε των διαφόρων κομματικών συσκέψεων, ανεγιγνώσκατε κομ/κον τύπον, διενεργούσατε εράνους υπέρ ταύτης, μετείχατε των πάσης φύσεως εκδηλώσεών της και γενικώς φέρεσθε ως συνειδητός και λίαν επικίνδυνος κομ/στής», όπως αναγράφει  σχετική απόφαση απόλυσής του από το ΚΤΕΛ το 1968. Συλλαμβάνεται αμέσως με το πραξικόπημα στις 21.4.1967 και εκτοπίζεται στα Γιούρα.
Στην διάσπαση του 1968 βρίσκεται  στις γραμμές του ΚΚΕ εσωτερικού με τις δυνάμεις της ανανέωσης και της δημοκρατικής προοπτικής των ιδεών του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού. Οπαδός της ενότητας της Αριστεράς συμμετέχει στον Συνασπισμό  και στην συνέχεια βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν μοναδική ελπίδα του λαού μας. Τα τελευταία χρόνια  είναι μέλος  παραρτήματος Πρέβεζας  του Πανελληνίου  Συνδέσμου Αγωνιστών  Εαμικής  Εθνικής  Αντίστασης (ΠΣΑΕΕΑ) . Μεγάλη βοήθεια προσφέρει στην  διακίνηση του   περιοδικού  «ΕΑΜ- Αντίσταση»

Σύντροφε Φώτη, συμμετείχες στον  τιτάνιο αγώνα της Αριστεράς για μια φαινομενικά αδύνατη ριζική κοινωνική αλλαγή σε αυτό τον τόπο. Προσέφερες και εσύ με τους αγώνες σου  ελπίδα στους  απελπισμένους . Και είχες την τύχη στο τέλος της ζωής σου να δεις την ελπίδα και πάλι γιγαντώνει. Το ξέρουμε πως  εκεί σε μία γωνιά του Παραδείσου θα σε περιμένουν ο Τάκης ο Πολύζος, ο Θόδωρος ο Κορωναίος ο Πάνος ο Τσάπαλης   και οι άλλοι σύντροφοί σου. Να τους μεταφέρεις το μήνυμα πως οι θυσίες τους, οι θυσίες  σας, δεν πήγαν χαμένες.
Καλό σου ταξίδι  σύντροφε Φώτη,  θα  σε θυμόμαστε, τιμώντας τις ιδέες και τους αγώνες σου.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ ΠΡΕΒΕΖΑΣ


Στις 27 Απριλίου 1940 γερμανικές μηχανοκίνητες μονάδες από δύο κατευθύνσεις, προελαύνουν στους άδειους από κόσμο, δρόμους της Αθήνας.
Η βασιλομεταξική κυβέρνηση, αφού φόρτωσε το χρυσό στο αγγλικό πολεμικό «Διδώ», έχει φύγει για το Κάιρο.
Μετά την κατάληψη και της Κρήτης οι νικητές μοίρασαν τη λεία τους. Ιταλο-Γερμανο-Βουλγαρική Κατοχή. Βία, άγρια τρομοκρατία, συλλήψεις, μπλόκα. Βασανισμοί και βασανιστήρια (Ειδική, Μέρλιν, Μπουμπουλίνας, Χαϊδάρι). Κρεμασμένοι στα τηλεγραφόξυλα, καμένοι ζωντανοί (159 στο Χορτιάτη). Γυναίκες και βρέφη λογχισμένα, χωριά ολόκληρα χαροκαμένα. Και από κοντά οι άνθρωποι της καταστάσεως και των καταστάσεων, οι επιτήδειοι, οι χαφιέδες, οι συνεργάτες, τα τάγματα ασφαλείας. Ο συνταγματάρχης Παπαδόγκωνας: « εκ των ημετέρων, ένας γερμανός στρατιώτης νεκρός ». Προδότες και προδοσίες.
Όμως τα δεινά δεν έχουν τέλος. Ο φοβερός χειμώνας ’41-’42 και η πείνα. 300.000 οι νεκροί! Οι άνθρωποι πεθαίνουν στους δρόμους. Τα κάρα του Δήμου τους ρίχνουν σαν μπάλες σε ομαδικούς τάφους. Άκλαυτους, άγνωστους.
Κίνδυνος αφανισμού της φυλής. Ως εδώ. Δεν πάει άλλο! Όλοι οι αρχηγοί των παλιών πολιτικών κομμάτων, περιμένουν να τελειώσει ο πόλεμος να ξανακυβερνήσουν. Οι εξόριστοι κομμουνιστές που δραπέτευσαν από τα νησιά της εξορίας του Μεταξά, έχοντας ξεκάθαρη θέση για τον πόλεμο και τον αντιφασιστικό χαρακτήρα του, κινούνται για τη συγκρότηση πλατύτατου Εθνικού μετώπου, πολιτικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων.
Στις 2/5/41 ιδρύεται η Εθνική Αλληλεγγύη (Ε.Α) για την επιβίωση του λαού. Για τους ανάπηρους του πολέμου της Αλβανίας που έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους από τους Κουίσλιγκς. Για τους στρατιώτες της Μεραρχίας Κρήτης που δεν μπορούν να πάνε στην πατρίδα τους και μένουν στα στάδια και στα γήπεδα. Για τον κυνηγημένο και φυλακισμένο πατριώτη.
Στις 27 Σεπτεμβρίου 1941 από το Κ.Κ.Ε., το Σ.Κ.Ε., την Ε.Λ.Δ. και το Α.Κ.Ε. ιδρύεται το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο Το γνωστό Ε.Α.Μ. Γραμμένα με μεγάλα γράμματα στους τοίχους, στις μάντρες, στην άσφαλτο αυτά τα τρία γράμματα φουσκώνουν τα στήθη του πατριώτη και ταράζουν τον ύπνο του κατακτητή και των συνεργατών του.
Στις 2 του Φλεβάρη 1942 ιδρύεται ο θρυλικός Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός Ε.Λ.Α.Σ. Ακολουθεί μια μαζική και θυελλώδης ανάπτυξη των αντάρτικων δυνάμεων. Κανονικοί στρατιωτικοί σχηματισμοί. Τάγματα, συντάγματα, μεραρχίες και ομάδες μεραρχιών. Το ηρωικό Ε.Λ.Α.Ν., οι σαμποτέρ του Ολύμπου, το ιππικό του Μπουκουβάλα.
Δέκα εμπειροπόλεμες γερμανικές μεραρχίες, απαραίτητες για το ανατολικό μέτωπο, καθηλώνονται στη χώρα μας και οι απώλειές τους είναι: Γερμανοί νεκροί 22.000, Ιταλοί 4.500, Βούλγαροι 3.500 στις μάχες και μόνο της Αντίστασης.
Στις 23 Φλεβάρη 1943 ιστορικός σταθμός για όλη την πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Ιδρύεται η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων, η θρυλική Ε.Π.Ο.Ν. Τα φλογερά νιάτα με τον ενθουσιασμό την αισιοδοξία, την ορμή, το δυναμισμό και την μαχητικότητα τους, με το τρομαχτικό όπλο της εποχής το «χωνί», σαλπίζουν για τη νίκη, για τη λευτεριά, για ένα καλύτερο αύριο, για μόρφωση, πολιτισμό.
Οι γερμανικές δυνάμεις κάτω από τα χτυπήματα των συμμάχων και τη θυελώδη προέλαση του Κόκκινου Στρατού, εγκαταλείπουν την ύπαιθρο και περιορίζονται να κρατήσουν ελεύθερες τις συγκοινωνίες για την υποχώρησή τους.
Κυριακή 10 Μάρτη 1944 στη Βίνιανη της ανταρτομάνας Ρούμελης ο αγωνιζόμενος λαός, η ηρωική γενιά της Αντίστασης 1941-44 πανηγυρίζει, γιορτάζει καθώς ακούει το στρατηγό Μπακιρτζή να διαβάζει την ιδρυτική πράξη της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης Π.Ε.Ε.Α. της Κυβέρνησης του Βουνού.
Στις 14 Μαΐου 1944 σ’ ένα νεόκτιστο σχολείο στο χωριό Κορυσχάδες της Ευρυτανίας συνήλθε το Εθνικό Συμβούλιο, η Εθνοσυνέλευση. «Επίδαυρος 1821- Κορυσχάδες 1944». Δυο τόποι, δυο ιστορικές χρονολογίες, ένας λαός.
Έχουν περάσει περισσότερα από 60 χρόνια από τότε. Εικόνες αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης 41-44 δεν υπάρχουν στα κρατικά δημόσια καταστήματα, ιδρύματα και υπηρεσίες. Η ιστορία της Εθνικής Αντίστασης δεν μπήκε στα σχολικά βιβλία, όπου μιλάνε περί « πατρός τε και μητρός και προγόνων απάντων». Δεν μπήκε στο στράτευμα με το «αμύνεσθαι περί πάτρης». Μνημείο από την Πολιτεία δεν έχει στηθεί. Και όμως όλοι τους ξέρουν και γνωρίζουν. Διδάχτηκαν και δίδαξαν: « Πανταχού δε μνημεία κακών τε καγαθών αΐδια ξυγκατοικίσαντες» (Επιτάφιος Περικλή).
Η Εθνική Αντίσταση 1941-1944 ο ζωοδότης της νεότερης ιστορίας μας, ήταν έργο του απλού Έλληνα πατριώτη, της ηρωικής γενιάς του . Είναι η ζωντανή μνήμη του Λαού. Λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς ιστορία, παύει να είναι λαός, άρα παύει να αποτελεί πρόβλημα για ξένους και ντόπιους επίδοξους υποδουλωτές.
Ας δώσουμε λοιπόν στο κομμάτι αυτό της ιστορίας μας τη θέση που της αξίζει. Να διδαχθεί ως κομμάτι της νεότερης ιστορίας μας στα σχολεία και ας χαραχθούν δυο λέξεις στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη: « Εθνική Αντίσταση 1941-1944».
Φώτης Τρούγκος